Βαμπιρ-βρικολακες

Πολλοι νομιζουν οτι βρυκολακες και βαμπιρ ειναι το ιδιο πραγμα,ομως υπαρχει διαφορα αναμεσα στις δυο λεξεις. Βρυκολακες:ανθρωποι,οι οποιοι εχουν πεθανοι και εχουν επανελθει στην ζωη.Αυτο γινεται γιατι εχουν αφισει μια υποσχεση πισω τους ειτε γιατι εχουν αμαρτησει πολλες φορες στην ζωη τους και με αυτο τον τροπο,δηλαδη χωρις αναπαυση της ψυχης,τιμορουνται.Ομως υπαρχουν και τα παραμυθακια,που μπλεκουν τους βρυκολακες με οντοτητες που πινουν αιμα και τετοια. Βαμπιρ:ανθρωπος,ο οποιος δεν εχει πεθανει αλλα ζει με εναν διαφορετικο τροπο ζωης.Κοιμαται μεσα σε ταφους,φοραει συνεχεια μαυρα(απο μερια μου αυτο ειναι βλακεια) και πινει αιμα(συνηθως απο δοτες). ΠΑΡΑΦΥΣΙΚΑ ΒΑΜΠΙΡ Θανασιμο βαμπιρ:ειναι μια υπερφυσικη οντοτητα(μπορει και ανθρωπος με ανεξηγητες δυναμεις),η οποια τρεφεται με αιμα. Φυσικο βαμπιρ:ειναι μια υπερφυσικη οντοτητα(μπορει και ανθρωπος με ανεξηγητες δυναμεις),η οποια τρεφεται με την ενεργεια του ανθρωπου. *για να μην παρεξηγηθουμε,δεν υποστηριζω αυτες τις αποψεις.Απλως τις εχω ακουσει και τις παραθετω εδω.
Λενε οτι κατω απο τον πυργο του, ο Βλαντ ειχε φτιαξει υπογειες στοες οι οποιες εφταναν μεχρι και το Βουκουρεστι.Επισης,ακουγεται οτι οποιος αγγιξει το μεγαλο ξυλινο τραπεζι στο οποιο ετρωγε ο Βλαντ,θα γινει βρυκολακας.ΤΕΛΟΣ,στο πρωτο εργο, Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΒΡΥΚΟΛΑΚΑ,που γυριστηκε στις αρχες του προηγουμενου αιωνα ο προταγωνιστης ηταν ο ιδιος βρυκολακας και μαλιστα στην διαρκεια των γυρισματων υπηρχαν και περιεργα φαινομενα εκ μερους του(επινε αιμα, μπροστα στα ματια αλλων ηθοποιων και καμεραμαν).
Η ιστοριες με τουσ βρυκολακες δεν ξεκινανε απο τον Βλαντ.Το 12ο αιωνα,ο Αγγλος ιστορικος Γουιλιαμ του Νιουμπεργκ καταγραφει αμετρητες περιπτωσεις νεκρων που επιστρεφουν για να τρομοκρατησουν,να επιτεθουν και να σκοτωσουν αθωους μεσα στη νυχτα. ΠΗΓΗ:ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΒΡΥΚΟΛΑΚΑΣ ΑΠΟ ΤΟΠΟ ΣΕ ΤΟΠΟ:βρικοακας,βροκολασκας,ζουλακας,βρυκολακι,βιλις,βρουκοακας, βουρκολακας,βουρβουλακας,βαρθακαλας,βουρβουλακινα,κατραμης, βελιγκεκας,καταχανας κ.α.Επισης:λαμια,φαντακας,κατσικας,βραχνας,κατραχανας,καταχθονιος, ντουσμανης και καλαμπαουρας.
Είναι γεγονός ότι οι βρυκόλακες δεν ήρθαν από τα Καρπάθια αλλά από την Ελλάδα (οι μυθικές Λάμιες που έπιναν το αίμα των θυμάτων τους μέχρι να πεθάνουν). Ιστορίες και θρύλοι για βρυκόλακες υπάρχουν σκόρπιες σε πολλές περιοχές της Ελλάδος. Βέβαια τα ονόματά τους αλλάζουν κατά περίσταση και περιοχή. Στην Μάνη υπάρχουν δύο είδη βρυκολάκων: οι "ριχτοί", αυτοί που δεν ησυχάζουν ποτέ και οι "Σαββατιανοί", αυτοί δηλαδή που βγαίνουν από το μνήμα τους μόνο το Σάββατο. Όποτε και αν βγαίνουν την νύχτα, γυρίζουν στο μνήμα τους την αυγή πριν βγει ο ήλιος και λαλήσει ο μαύρος κόκκορας (γι'αυτο και στα νησιά δεν τους σφάζουν). Στην Σάμο εμφανίζονται από τα μεσάνυχτα μέχρι την αυγή, αλλά μπορεί να βγούν και στις 12:00 το μεσήμέρι ακριβώς μόνο που δεν μπορούν να απομακρυνθούν από τον τάφο τους. Στην Χίο πιστεύεται ότι οι βρυκόλακες αποχωρούν μόνο όταν λαλήσει ο άσπρος κόκκορας τρεις φορές. Στην Αμοργό επίσεις πιστεύουν ότι οι βρυκόλακες εμφανίζονται και την ημέρα. Αντίθετα στην Μακεδονία βγαίνουν μόνο τις νύχτες με πανσέληνο. Ακόμα είναι τόσες πολλές οι δοξασίες για τους λόγους για τους οποίους κάποιος βρυκολακιάζει που κανείς δεν είναι υπεράνω πάσης υποψίας. Στην Μυτιλήνη πιστεύουν ότι βρυκολακιάζουν αυτοί που έχουν κάνει μεγάλα εγκλήματα. Στην Άνδρο γίνονται αυτοί που όταν πεθαναν κάποιος τους βλαστήμησε ή τον καταράστηκε (γι αυτό και στην Ελλάδα ο ετοιμοθάνατος ζητά από όλους συγχώρεση). Στην Σκύρο και την Θράκη βρυκολακιάζουν οι άταφοι και άψαλτοι.
(παραθέτω απόσπασμα από την ΗΜΕΡΗΣΙΑ / ΠΡΙΣΜΑ, τεύχος 44, 8-9 Φεβρουαρίου 2000) Μία από τις ασθένειες, εξαιτίας των οποίων κάποιοι άνθρωποι απέκτησαν τη φήμη του... βρυκόλακα, είναι η λεγόμενη πορφυρία, μία διαταραχή του μεταβολισμού της πορφυρίνης (οργανικής ουσίας που αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της αιμογλοβίνης, της χλωροφύλλης και ορισμένων άλλων ενζύμων) κατά την οποία ο οργανισμός παρουσιάζει συμπτώματα όμοια με αυτά των μυθικών βρυκολάκων. Οι δήθεν βρυκόλακες θα μπορούσαν, επίσης, να υποφέρουν από αναιμία, στην οποία η έλλειψη σιδήρου κάνει το πρόσωπο φαίνεται χλωμό. Η καταληψία ήταν από τις συνηθέστερες παθήσεις, που συγχέονταν με τη νεκρεγερσία, αφού οι νοσούντες υποφέρουν από προσωρινή παράλυση. Τα άτομα με καταληψία ακούνε και βλέπουν κανονικά, όμως, καθώς δεν μπορούν να κινήσουν τους μυς τους, φαίνονται νεκροί. Βρίθουν οι ιστορικές μαρτυρίες για ανθρώπους που γι’ αυτό τον λόγο θάφτηκαν ζωντανοί - και είναι εύκολο να καταλάβει κάποιος τον πανικό που επικρατούσε, εάν κάποιος ασθενής ξεπερνούσε το στάδιο της παράλυσης μετά την ταφή, και προσπαθούσε να εξέλθει από το φέρετρό του... (στσ. σε πολλούς από εμάς θυμίζει και ένα διήγημα του Edgar Allan Poe που μιλούσε για την ίδια αρρώστια) Άλλωστε, την εποχή της άγνοιας και των προκαταλήψεων, οποιαδήποτε σωματική διαφοροποίηση ή παραμόρφωση, κάθε κοινή πάθηση του δέρματος ή ακόμη και ψυχική διαταραχή θα μπορούσε να προκαλέσει τον στιγματισμό ανθρώπων, με την κατηγορία της δαιμονοληψίας. Στα χρόνια του Μεσαίωνα, κυρίως, οι υποτιθέμενοι βρυκόλακες δεν έβρισκαν ανάπαυση ούτε μετά τον θάνατό τους, αφού, συχνά, ήταν τα περιστατικά εκταφής τους, είτε για να επιβεβαιωθεί η σήψη του οργανισμού είτε για να ληφθούν περαιτέρω μέτρα για την αντιμετώπισή τους, αν κάτι... δεν είχε πάει καλά κατά τη θανάτωσή τους. Σε μία γνωστή διήγηση του 18ου αιώνα, όπου περιγράφεται η εκταφή ενός άντρα με το όνομα Πίτερ Πλογκόγιοβιτζ, παρατίθενται λεπτομερέστατα τα χαρακτηριστικά που ξεχώριζαν τους βρυκόλακες απ’ τους κοινούς νεκρούς: “Τα μαλλιά και τα γένια - ακόμη και τα νύχια, τα οποία παλαιότερα είχαν πέσει - βρέθηκαν να έχουν μεγαλώσει. Το παλιό δέρμα με τη χλωμή απόχρωση είχε φύγει από το πρόσωπο και νέο δέρμα εμφανιζόταν από κάτω του... Με έκπληξη, είδα φρέσκο αίμα να τρέχει από το στόμα του νεκρού, το οποίο συμφωνήσαμε όλοι ότι προερχόταν από τα θύματά του”. Όπως είναι αναμενόμενο, τα χαρακτηριστικά αυτά άρχισαν να θεωρούνται απόλυτα φυσιολογικά, ήδη απ’ τις αρχές της ανάπτυξης της ιατροδικαστικής. Σε αντίθεση με την κοινή αντίληψη που επικρατεί ακόμη και στις μέρες μας, στους νεκρούς δεν μεγαλώνουν τα μαλλιά, αλλά συρρικνώνεται και υποχωρεί το δέρμα, κάνοντάς τα να φαίνονται μακρύτερα. Τα νύχια, όντως, πέφτουν - γεγονός γνωστό, ήδη, από την εποχή των αρχαίων Αιγυπτίων, οι οποίοι τα στερέωναν στις μούμιες με μεταλλικούς δακτυλίους. Στη συγκεκριμένη διήγηση, σύμφωνα με τον Τόμας Νογκούτσι, ιατροδικαστή από το Λος Αντζελες των Ηνωμένων Πολιτειών, πιθανότατα, ως νύχια θεωρήθηκε το λευκό δέρμα από κάτω τους. Σε ότι αφορά το χρώμα του δέρματος, το πρόσωπο των πτωμάτων δεν έχει απαραίτητα συγκεκριμένο χρωματικό τόνο και η ωχρότητα που παρουσιάζει, μερικές φορές, οφείλεται στην απομάκρυνση του αίματος από τους ιστούς. Έτσι, αν ο άνθρωπος ήταν σε ύπτια στάση κατά τον θάνατό του, το πρόσωπο μπορεί να είναι χλωμό και, αν ήταν μπρούμυτα, να είναι σκουρόχρωμο. Για τον ίδιο λόγο, τα μέλη του σώματος που είναι σε κατώτερο επίπεδο απ’ τα υπόλοιπα, όπως τα χέρια, παρουσιάζουν μεγαλύτερη συγκέντρωση αίματος. Το αίμα είναι σχεδόν μαύρο, εφόσον έχει χάσει το οξυγόνο του, γι’ αυτό και το δέρμα εμφανίζεται, επίσης, πολύ σκούρο στις συγκεκριμένες περιοχές. Μάλιστα, η σκούρα απόχρωση στα τμήματα με υπερβολική συγκέντρωση αίματος ονομάζεται “livor mortis” και είναι εκείνη που επιτρέπει στους ιατροδικαστές να καθορίσουν εάν το σώμα έχει κινηθεί μετά τον θάνατό του. Ο χαρακτηρισμός “φρέσκο” για το αίμα στο στόμα του Πίτερ Πλογκόγιοβιτζ είναι, προφανώς, αναπόδεικτός και, πιθανότατα, προέρχεται από το γεγονός ότι το αίμα ήταν σε υγρή μορφή - κάτι που θεωρείται σύνηθες φαινόμενο. Η αιτία, δε, που το αίμα συγκεντρώνεται στο στόμα είναι ότι, όταν το σώμα αποσυντίθεται, πρήζεται από αέρια, τα οποία προέρχονται από τα βακτήρια στα έντερα και σε άλλα μέρη του σώματος. Τα αέρια πιέζουν τους πνεύμονες, οι οποίοι αφενός είναι γεμάτοι αίμα και αφετέρου αποσυντίθενται γρήγορα, γι’ αυτό και το αίμα μετακινείται στο στόμα και τη μύτη. Αξιοσημείωτο είναι ότι, με τον ίδιο τρόπο, ερμηνεύεται η κραυγή που υποτίθεται πως έβγαζαν τα πτώματα, όταν τους τρυπούσαν την καρδιά για να εξασφαλίσουν ότι δεν θα γίνουν βρυκόλακες: Η πίεση στην καρδιά έκανε τα παραπάνω αέρια να περάσουν από τη γλωττίδα και να ακουστεί ένας ήχος, που σε καμία περίπτωση δεν σήμαινε ότι το σώμα ήταν ζωντανό. Εξάλλου, σε μία μελέτη που είχε κυκλοφορήσει, ήδη, από το 1753, ο Γάλλος ηγούμενος, Ογκουστίν Καλμέ, αναφέρει: “Υπάρχουν ορισμένα είδη χώματος, τα οποία διατηρούν τα πτώματα σε ιδιαίτερα καλή κατάσταση. Στην Τουλούζη, μάλιστα, υπάρχει μία κρύπτη, στην οποία οι νεκροί τοποθετούνται κατά μήκος του δεξιού και του αριστερού τοίχου. Όλα τα πτώματα της μίας πλευράς παρέμειναν σε καλή κατάσταση, ενώ όλα όσα ήταν στην άλλη πλευρά αποσυντέθηκαν πολύ γρήγορα”.
"Στην ιστορια των Φραγκικων Δουκατων του Αιγαιου που κυκλοφορησε πριν απο τρεις αιωνες στο Παρισι απο τον Sauger,καταγραφονται τα εξης για τη Σαντορινη: Σ'αυτο το νησι συμβαινει κατι ασυλληπτο για μενα,μα που φαινεται εκει συνηθισμενο.Μερικοι απο τους πεθαμενους ξαναγυριζουν στα σπιτια τους λιγες μερες υστερα απο την ταφη.Και κανεις δεν ξερει τι ειναι αυτο που τους ξαναζωντανευει.Οι Σαντορινιοι τους λενε ΒΟΥΚΟΛΑΚΕΣ . Η παλια τουριστικη εκδοση Murray's Handbook for travelers in Greece πληροφορει τους αναγνωστες οτι στη Σαντορινη οι νεκροι δεν λιωνουν εξαιτιας της θειουχου συστασης του εδαφους που αποτρεπει ή καθυστερει το λιωσιμο,μουμιοποιωντας τους πεθαμενους." Σε καποιο αλλο σημειο του αρθρου αναφερεται για το νησι Καμμενη της Σαντορινης στο οποιο οι ντοπιοι εθαβαν τους νεκρους τους(ο βρυκολακας δεν μπορει να περασει το θαλλασινο νερο),οι οποιοι βρυκολακιζαν και μαλιστα η παραδοση αναφερει οτι μαζευτικαν τοσοι πολλοι,που εφτιαξαν μια ολοκληρη αποικια νεκροζωντανων.
Aσβεστης,αλμυρο νερο,βρασμενο λαδι,σκορδα και κρεμμυδια,κερι εκκλησιας,σταυρος,αγιασμος,θειαφι,λευκα κερια,καρδια απο γουρουνι κ.α λενε πως ειναι αποτελεσματικα οπλα εναντιον βρυκολακων.Επισης,σε εκατονταδες ταφους εχουν βρει ανθρωπους(βρυκολακες) οι οποιοι καρφωθηκαν στον λαιμο και σε αλλα μερη του σωματος με καρφια.Οσο για τον Βλαντ Τσεπες Ντρακουλια,οταν ανοιξαν τον ταφο του δεν βρεθηκαν μεσα τα λειψανα του!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
...Πεσ μου τι στεκεσαι Θαναση,ορθος, βουβος σα λειψανο στα ματια εμπρος; Γιατι,Θαναση,μου βγαινεις το βραδυ; Υπνος για σενανε δεν ειν΄στον Αδη; Τωρα περασανε χρονοι πολλοι... βαθια σε ριξανε μεσα στη γη... Φευγα σπλαχνισου με!Θα κοιμηθω. Αφες με ησυχη ν΄αναπαυθω. Στασου μακρυτερα...Γιατι με σκαζεις; Θαναση,τι εκαμες και με τρομαζεις; Πως εισαι πρασινος... μυριζεις χωμα... Πες μου,δεν ελιωσες,Θαναση,ακομα;... Απο το ποιημα Ο Βρυκολακας του Αριστοτελη Βαλαωριτη